یادداشت‌های اجتماعی و سیاسی اندیشکده هاتف

روحانیت و مسئله حجاب شرعی و اجباری

تفکیک هنجار اخلاقی و قانونی

برای تحلیل و واکاوی مسئلۀ حجاب اجباری، در بادی امر به نظر لازم می‌رسد که به تفکیک میان دو سطح و لایۀ هنجارین تصدیق کنیم. بدون این تصدیق، راه برای بسیاری گفت‌وگو‌ها بسته می‌شود.

مراد از هنجار اخلاقی، هنجاری است که به‌خودی‌خود، مستقل از قوانین جامعۀ بشری، برای فرد الزامی هنجارین پدید می‌آورد. برای نمونه مادری به فرزندش می‌گوید: «دروغ‌گفتن غیراخلاقی است.» این بدین معنا است که نباید دروغی گفته شود. این هنجار مستقل از این که حاکمیتی قانونی وضع کند، معتبر خواهد بود.

اما هنجار حقوقی، هنجاری است که وابسته به امری قانونی است. «عبور از چراغ قرمز ممنوع است.» این هنجاری حقوقی است که متناسب با شرایط اجتماعی در جهت تنظیم و بهینه سازی فرآیند‌های عبور و مرور وضع می‌شود. البته بسیاری از اوامر حقوقی پیش‌زمینه‌هایی اخلاقی دارند. برای نمونه در تمام جوامع قتل انسان، که عملی به‌خودی‌خود غیراخلاقی است، از حیث قانونی نیز ممنوع است. به عبارتی دیگر بسیاری از احکام حقوقی ریشه در امر اخلاقی دارند. اما مسئله اینجاست که صرف وجود امر اخلاقی، نمی‌توان برای آن به وضع قانون اقدام کرد.

ادامه مطلب
فصل دوم پادکست دوسیه اندیشکده هاتف- تجربه تحصیل علوم انسانی در دانشگاه‌های برتر دنیا

موضوع فصل دوم پادکست دوسیه، که مانند فصل اول گفت‌وگومحور است، تجربۀ تحصیل علوم انسانی در دانشگاه‌های برتر دنیاست. تمام مهمانان این فصل یا برای تحصیل در مقطعی خاص (ارشد یا دکتری) به خارج از کشور رفته‌اند و یا برای گذراندن فرصت مطالعاتی. همه نوع رشتۀ علوم انسانی هم در این فصل می‌بینیم: از روانشناسی گرفته تا MBA، از فلسفۀ علم گرفته تا حقوق. همچنین مهمان‌های این فصل در دانشگاه‌های متنوعی تحصیل کرده‌اند: از دانشگاه هومبولت آلمان بگیرید تا دانشگاه وریج آمستردام هلند؛ از مدرسۀ کسب‌وکار اینسید فرانسه بگیرید تا دانشگاه زوریخ سوییس.

ادامه مطلب
اعتراض دانشجویان

نقش دانشگاه بی‌نقش

طرح مسئلۀ نشست «هیس! دانشگاه فریاد نمی‌زند»

«20 نفر دیگه رو ممنوع‌الورود کردن»، «حواست باشه از در شمالی خارج نشی، اون‌جا پر لباس شخصیه»، «ساعت 10، تحصن کف دانشکده رو یادت نره»، «امروز چهاردمین روز دستگیری …‍ه و هنوز ازش خبری نیست»، «دوباره با… تماس گرفتن و احضارش کردن دفتر پیگیری»، «فردا بازم تجمع هست؟»، «نیروهای جدید حراست چقدر بد برخورد می‌کنن!»، «مجوز برنامۀ… باز هم لغو شد!»، «دیشب ریختن خونۀ … و با همۀ وسایل الکترونیکی‌ش بردنش»…

جملاتی از محاورات روزمرۀ یک دانشجو در ترم پاییز 1401. هیچ دانشجویی، و در واقع هیچ دانشگاهی، آمادگی چنین فشار اجتماعی‌سیاسی ناگهانی را نداشت. بعد از دوسال تحصیل مجازی، تازه وقت آن رسیده بود تا دانشجویان در عرصۀ حقیقی با همدیگر روبرو شوند؛ هیچ‌کدام توقع این را نداشتند که در این اولین مواجهه‌، باید کنار یکدیگر برای چنین بحران‌هایی چاره‎‌‌اندیشی کنند. تشکل‌ها و گروه‌های دانشجویی بعد از دوازده سیزده سال و بدون هیچ آمادگی قبلی، باید عهده‌دار کنش‌ها و گفتارهایی به‌واقع سیاسی می‌شدند؛ این توقع از آنان دیگر مانند سال‌های قبل فرمالیته نبود؛ بعد از 88، هیچ‌کدام از گروه‌های دانشجویی چنین مسئولیتی بر دوش خود احساس نکرده بود. هیچ‌گونه کنش دانشجویی اینطور پتانسیل رسانه‌ای‌شدن و عمومیت‌یافتن در بین مردم را نداشت. کافی بود قدری در دانشگاه شناخته‌شده می‌بودید و توییتی اعتراضی می‌زدید تا ایران‌اینترنشنال و بی‌بی‌سی از شما قهرمانی آوانگارد می‌ساختند. البته دیگر نیازی به اشاره نیست که دوستان داخلی هم همین‌قدر حساس بودند!

ادامه مطلب
نشست نقش دانشگاه در بحران‌های اجتماعی سیاسی

اندیشکدۀ هاتف برگزار می‌کند:

«هیس! دانشگاه فریاد نمی‌زند»

نقش دانشگاهیان و نهاد دانشگاه در بحران‌های اجتماعی‌سیاسی

با حضور
دکتر ابراهیم آزادگان؛ عضو هیئت علمی گروه فلسفه علم شریف.
دکتر مقصود فراستخواه؛ جامعه‌شناس و عضو هیئت علمی موسسه پژوهش و آموزش عالی.

ادامه مطلب
فصل اول پادکست دوسیه اندیشکده هاتف

مقدمه

تولید و انتشار فصل اول پادکست دوسیه به اتمام رسید. به نظرم آمد حالا که در مقطع زمانی بین پایان انتشار فصل اول و شروع انتشار فصل دوم هستیم، یادداشتی بنویسم و نکاتی را توضیح دهم. بعضی از این نکات اشاره و واکنش به بازخوردهایی است که در طول این مدت از مخاطبان گوناگون گرفته‌ایم و بخش دیگر این نکات شاید گفت‌وگویی با خود محسوب شود؛ از این جهت که حالا که بخشی از مسیر را آمده‌ایم، بیشتر برایمان مشخص شده که دوسیه چیست و قرار است چه کند.

نه یک شنوندۀ صرف، بلکه یک شنوندۀ منتقد

فصل اول پادکست دوسیه صرفا یک تریبون ساده نیست. قرار نبود مهمان‌هایی بیایند و ما میکروفونی جلوی آن‌ها بگذاریم تا صدای آن‌ها را بشنویم و بروند. قصد ما این بود که مواضع این افراد را نقد کنیم، به پرسش بکشیم و حتی زیر سوال ببریم. از نظر ما این نکته از دو جهت حائز اهمیت است. جهت اول اینکه موضع دوسیه تا حدودی مشخص می‌شود: موضع دوسیه این نیست که مهمان‌های فصل اول حرف‌های درستی زده‌اند. من و دوستانم که در اندیشکدۀ هاتف مشغول مطالعه و پژوهش هستیم، شاید با بعضی از مهمان‌های فصل اول چیزی در حدود ۱۰ درصد هم اشتراک‌نظر نداشته باشیم.
جهت دوم که به دنبال جهت اول می‌آید این است که لیست مهمانان دوسیه، جهت‌گیری فکری ما را مشخص نمی‌کند. دعوت از یک مهمان به پادکست دوسیه به معنای تأیید مواضع او نیست، در نتیجه خواهش ما از مخاطب این است که ما را بر اساس لیست مهمانان مورد ارزیابی قرار ندهند، بلکه از طریق نوع دیالوگی که با این مهمانان برقرار کرده‌ایم و قوت و قدرت چالش‌های نظری که در مقابل آنها قرار دادیم ارزیابی کنند.

ادامه مطلب
آموزش پلیس زن در گشت ارشاد

مقدمه:

«واقعا مشکل مردم ما الان شکل موی بچه‌های ماست؟ بچه‌های ما دوست دارند مویشان را به هر شکلی که دوست دارند بزنند، به من و تو چه ربطی دارد؟». این بخشی از جملات فردی در برنامه تبلیغاتی‌اش برای انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱۳۸۴ است که در صداوسیما پخش شد. جملاتی که بسیار معروف شد و دست‌به‌دست چرخید. محمود احمدی‌نژاد با گفتن این جملات و حرف‌هایی از این دست، توانست رأی بخش زیادی از جوانان را جذب کند و در آن سال رییس‌جمهور ایران شود.

احمدی‌نژاد در این برنامه در ادامۀ این جملات گفت: «دولت باید بیاید اقتصاد را سامان بدهد، به فضای کشور آرامش ببخشد، امنیت روانی درست کند، از مردم پشتیبانی کند. مردم سلایق گوناگون دارند؛ سنت‌های مختلف، اقوام مختلف، تیپ‌های مختلف. دولت خدمت‌گزار این‌هاست. چرا مردم را کوچک می‌کنیم؟ مردم را انقدر کوچک می‌کنیم که انگار مشکل جوانان ما این است که مدل مویشان را چطور بزنند و دولت هم نمی‌گذارد! مشکل دولت این است؟ شأن مردم این است؟ این توهین به مردم ماست.»

دو سال بعد و در سال ۱۳۸۶، در دوران دولت گوینده همین جملات، نیروی انتظامی در راستای مصوبۀ شورای عالی انقلاب فرهنگی، طرح ارتقای امنیت اجتماعی موسوم به «گشت ارشاد» را راه انداخت. چرا در دهۀ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ شاهد به‌راه‌افتادن پدیده‌ای به اسم «گشت ارشاد» هستیم؟ چرا علی‌رغم اینکه شاهد چنین وعده‌ها و نقل‌قول‌هایی هستیم، جمهوری اسلامی بر سیما و ظاهر جامعه تأکید دارد و می‌خواهد آن را «اسلامی» نشان دهد؟

ادامه مطلب
حجاب اجباری نظم اجتماعی

مقدمه:

«حجاب زنان» به‌عنوان یک نوع خاص از پوشش که با عقاید مذهبی عجین شده، در اکثر کشورهای اسلامی رایج است. اما در کشورهای معدودی مسئلۀ حجاب وارد قانون شده و دولت به رعایت آن اجبار می‌کند. مثلا در کشور سودان، عربستان، بوتان، کره شمالی، گامبیا و فرانسه محدودیت‌های قانونی برای بعضی از پوشش‌های خاص وجود دارد. برای نمونه در سودان پوشیدن شلوار توسط زن‌ها ممنوع است. در سال ۲۰۰۹ خانم لوبنا حسین که یک خبرنگار است، به جرم پوشیدن شلوار، به تحمل ۴۰ضربه شلاق محکوم شد.

در کشور بوتان، طبق قانون، مردم (چه مرد و چه زن) باید لباس «رسمی و ملی» کشورشان را در اماکن عمومی بپوشند. در کره شمالی هم قانونی وجود داشته که زن‌ها باید لباس سنتی کره‌ای می‌پوشیدند. در فرانسه هم در سال‌های اخیر پوشیدن «برقع» در اماکن عمومی ممنوع شده است. در سال ۲۰۱۵ رئیس‌جمهور کشور گامبیا اعلام کرد که کارمندان دولت این کشور از این به بعد باید با حجاب اسلامی در محل کار ظاهر شوند. آیا قانون حجاب اجباری در ایران با قوانین پوشش در این کشورها از یک سنخ است؟

ادامه مطلب
حجاب الهه کولایی طاهره رضازاده مرضیه دباغ در مجلس

مقدمه

دولت جمهوری اسلامی در تابستان۱۳۵۹ اعلام کرد که همۀ زنان ایرانی باید حجاب را رعایت کنند. اما همچنان حجاب اجباری به صورت قانون درنیامده بود. زیرا اگر رییس‌جمهور و دولت تغییر می‌کرد، می‌توانست حجاب اجباری را نیز از بین ببرد. به همین دلیل مجلس شورای اسلامی در مهر۱۳۶۰ قانونی را به تصویب رساند که طبق مادۀ ۱۸ آن، عدم رعایت حجاب اسلامی به‌عنوان یکی از موارد اعمال خلاف اخلاق عمومی شناخته می‌شد. زنان ایرانی با حجاب شدند.

در سال۱۳۶۱ نمایندۀ دادستان کل انقلاب در مصاحبه‌ای با روزنامۀ کیهان در مورد این پرسش که «سطح بی‌حجابی چه میزان پایین آمده است» اینگونه پاسخ داد: «بی‌حجابی در سطح تهران خیلی پایین آمده، حجاب یکی از ضروریات اسلام است و باز هم با تشکر از خواهران که این حرکتشان نشانگر حسن‌ظن آنها به مسئولین و جمهوری اسلام می‌باشد و ما به یک عده انگشت‌شمار باقی‌مانده توجه می‌دهیم که… رعایت حجاب را به‌عنوان یک وظیفۀ شرعی و انسانی حداقل در اماکن عمومی رعایت کنند». در این مقاله می‌خواهیم به ماجرای حجاب بعد از اجباری‌شدن بپردازیم.

ادامه مطلب
اندیشکده بروکینگز Brookings

مقدمه

اندیشکده چیست؟ افراد فعال در یک اندیشکده چه کار می‌کنند؟ چرا اندیشکده‌ها اهمیت دارند؟ چه انواعی از اندیشکده وجود دارد؟ این‌ها و سؤالات مشابه، پرسش‌هایی هستند که در برخورد با کلمۀ «اندیشکده» در ذهن هر فردی شکل می‌گیرد. در این نوشتار کوشش شده است که تصویری نسبتاً جامع از فرآیند مدیریت اندیشکده‌ها به دست داده شود. بدین ترتیب پس از تعریف اندیشکده و بررسی اقسام اندیشکده به 5 پرسش اساسی که در راستای مدیریت اندیشکده‌ها ضروری هستند، پاسخ می‌دهیم. میزان توجه اندیشکده‌ها به 5 پرسش یاد‌شده می‌تواند ملاک مناسبی در بررسی عملکرد آنان باشد. لازم به ذکر است که این گزارش خلاصه‌ای از کتاب آندرو سیلی با همین نام (What should thinktanks do?) و همچنین مصاحبه با برخی از مدیران اندیشکده‌های ایرانی است.

اندیشکده چیست؟

اندیشکده‌ها سازمان‌هایی هستند که تحقیقات، تحلیل‌ها و مشاوره‌های داخلی و بین‌المللی مربوط به سیاست‌گذاری را در طی تلاشی برای تصمیم‌گیری آگاهانۀ‌ سیاست‌گذاران و عموم سازمان‌هایی که تحقیقات و تحلیل‌هایی را درباره سیاست‌گذاری عمومی، انجام می‌دهند. به عبارت دیگر می‌توان مدعی شد که اندیشکده‌ها مؤسساتی به شمار می‌آیند که پژوهش‌های سازمان‌یافته در راستای اهداف سیاست‌گذارانه سامان می‌دهد که شامل تحلیل و به‌دست‌دادن بسته‌های توصیه در مورد مسأله‌های بومی و بین‌المللی می‌گردد. اهداف این‌ سازمان‌ها، یاری‌رساندن به سیاست‌گذاران در راستای توانمندسازی آن‌ها در تصمیم‌گیری‌ها است.

در حقیقت، تولید و به اشتراک‌گذاری ایده‌های سیاست‌گذارانه – که می‌توان آن را مهمترین رسالت اندیشکده‌ها تلقی کرد می‌تواند نگاه سیاست‌گذاران را در قبال مسأله‌های اساسی گوناگون دگرگون کند. این تغییر نگرش ممکن است از مسیر مطرح‌ساختن مسأله‌های جدید و متفاوت و راه‌حل‌های بدیل خودش را نشان بدهد.

ادامه مطلب
حجاب اجباری در ادارات - اخراج زنان از ارتش

مقدمه

یک‌سال‌ونیم بعد از ماجراهای اسفند ۵۷، بالأخره در تابستان ۱۳۵۹ حجاب اجباری شد؛ هنگامی که انقلاب فرهنگی سبب بستن دانشگاه‌ها شده بود و مدارس نیز به خاطر تابستان تعطیل بود و بسیاری از مطبوعات بسته شده بودند و بسیاری از حقوق زنان مانند قضاوت زنان، لایحۀ حمایت از خانواده، ورود زنان به پست‌های مدیریتی در ادارات و … لغو شده بود و بسیاری از زنان معترض به حجاب اجباری در آن فضای انقلابی هر یک به نوعی مورد هجوم قرار گرفته بودند.

جمهوری اسلامی با پشتوانۀ رأی «آری» مردم در «رفراندوم جمهوری اسلامی» در فروردین ۱۳۵۸ و با مقبولیت عمومی که داشت، از تابستان ۵۹ خواهان برپایی یک جامعه با ظواهر اسلامی شد که «حجاب زنان» بخشی از این جامعه محسوب می‌شد. در تیرماه ۱۳۵۹ برای تمام زنان شاغل حجاب اجباری شد. این اجباری‌شدن به‌دنبال اطلاعیۀ دفتر آیت‌الله خمینی انجام شد که در متن آن آمده بود: «نزدیک به یک‌سال‌ونیم است که از انقلاب اسلامی ایران می‌گذرد ولی هنوز با کمال تأسف در بعضی از وزارتخانه‌ها و ادارات و موسسات و شرکت‌های دولتی و ارتش و ژاندارمری و شهربانی آثار طاغوت دیده می‌شود».

ادامه مطلب