مقدمه
تولید و انتشار فصل اول پادکست دوسیه به اتمام رسید. به نظرم آمد حالا که در مقطع زمانی بین پایان انتشار فصل اول و شروع انتشار فصل دوم هستیم، یادداشتی بنویسم و نکاتی را توضیح دهم. بعضی از این نکات اشاره و واکنش به بازخوردهایی است که در طول این مدت از مخاطبان گوناگون گرفته‌ایم و بخش دیگر این نکات شاید گفت‌وگویی با خود محسوب شود؛ از این جهت که حالا که بخشی از مسیر را آمده‌ایم، بیشتر برایمان مشخص شده که دوسیه چیست و قرار است چه کند.
نه یک شنوندۀ صرف، بلکه یک شنوندۀ منتقد
فصل اول پادکست دوسیه صرفا یک تریبون ساده نیست. قرار نبود مهمان‌هایی بیایند و ما میکروفونی جلوی آنها بگذاریم تا صدای آنها را بشنویم و بروند. قصد ما این بود که مواضع این افراد را نقد کنیم، به پرسش بکشیم و حتی زیر سوال ببریم. از نظر ما این نکته از دو جهت حائز اهمیت است. جهت اول اینکه موضع دوسیه تا حدودی مشخص می‌شود: موضع دوسیه این نیست که مهمان‌های فصل اول حرف‌های درستی زده‌اند. من و دوستانم که در اندیشکدۀ هاتف مشغول مطالعه و پژوهش هستیم، شاید با بعضی از مهمان‌های فصل اول چیزی در حدود ۱۰ درصد هم اشتراک‌نظر نداشته باشیم.
جهت دوم که به دنبال جهت اول می‌آید این است که لیست مهمانان دوسیه، جهت‌گیری فکری ما را مشخص نمی‌کند. دعوت از یک مهمان به پادکست دوسیه به معنای تأیید مواضع او نیست، در نتیجه خواهش ما از مخاطب این است که ما را بر اساس لیست مهمانان مورد ارزیابی قرار ندهند، بلکه از طریق نوع دیالوگی که با این مهمانان برقرار کرده‌ایم و قوت و قدرت چالش‌های نظری که در مقابل آنها قرار دادیم ارزیابی کنند.